وقتی غم هایم
به نقطه اوج خود می رسند
همه باور هایم می میرند
و خود را اسیری تنها می بینم
که در بند خرافات نسل های دیرین است
باز کن پنجره را
خندان باش و خدا را ببین
از زندان بشریت بیرون باش
و نفس های خودت را به خداوند نزدیک
مهربانی را نگاه کن
آنجا است کنار گل قالی
قرمز و سبز و بنفش همه می دانند
خداوند زیبا است
دور باش از آدم ها و خرافات های عجیب
فکر کن و لب تاقچه تنهائی گدانی است
پر از رنگ خدا
باز هم فکر کن تا رسیدی به هدف
لحظه را بشمار
و نگاه کن به ابر های قشنگ
آنجا هم زندگی جاری است
به تفاوت نباش عاقل باش
یک نفس مانده به مرگ
خدا را خواهی دید
تا انجام حقیقت چه باشد
حاجی آقا
به نقطه اوج خود می رسند
همه باور هایم می میرند
و خود را اسیری تنها می بینم
که در بند خرافات نسل های دیرین است
باز کن پنجره را
خندان باش و خدا را ببین
از زندان بشریت بیرون باش
و نفس های خودت را به خداوند نزدیک
مهربانی را نگاه کن
آنجا است کنار گل قالی
قرمز و سبز و بنفش همه می دانند
خداوند زیبا است
دور باش از آدم ها و خرافات های عجیب
فکر کن و لب تاقچه تنهائی گدانی است
پر از رنگ خدا
باز هم فکر کن تا رسیدی به هدف
لحظه را بشمار
و نگاه کن به ابر های قشنگ
آنجا هم زندگی جاری است
به تفاوت نباش عاقل باش
یک نفس مانده به مرگ
خدا را خواهی دید
تا انجام حقیقت چه باشد
حاجی آقا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر