من نمی دانم چقدر باقی است
تا افسانه زیبای خودم را
بنویسم با غم
منتظر می مانم
شاید وقت فردا
نوبت من باشد
رنگ های قشنگی دارم
من نقاش تنها
نیمه های شب با نگاهی خسته
می پرسم تو را
این زمان هر چند سخت خواهد بود
باز می گذرد و باز می گذرد بر من
چه حصار های بلندی دارد این شهر
همه رنج ها که مانده بر من
می شود نا قوص مرگ من
من و این رنگ های قشنگ
تا زمان تنهائی
انتظار قدمت را خواهیم داشت
حاجی آقا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر