غروب کثیفی است
همه غم های دنیا روی پشتبامم نشسته نمی دانم چرا بارانی نمی بارد
تا رخت خجالتم رابشویم
استخوان هایم شکسته است
ای آدم ها هنرم در خونم منجمد شد
از بس سرمای این دیار سخت است
چقدر سر به دیوار کوبیدن
سئوال پرسیدن و در خون خود جنگیدن
پس چرا بهار نمی آید
ما منظران تنهائی
هم چنان چشم به راهت داریم
اینجا درد کثیفی دارد
مردمانش بازنشسته خیانت هستند درد را با لبخند می شویند
تمسخر نکنید ای آدمها
فرشی ببافید برای کودکان بیمار
تا شبی ز سرمای شما
در امان باشند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر