می روم اشک های ماه را می چینم

اشک خورشید را می چینم و دلم می گیرد
بهتر آن است آرام باشم
مثل آن رود بزرگ
صبر عیوب می خواهد
دیدن غم های زمین
گفتگو های من و باران تنهائی ها
که مرتب می بارد
رنج هایم را دو چندان خواهد کرد
می روم اشک های ماه را می چینم
سبدم لبریز از درد خود خواهی ها است
ناگهان زمین می لرزد
و طوفانی برپا
مرگ نادانی خود را می بینم
شب است و تاریکی
توانم خسته از فاصله ها
جوهر مشقم به پایان خودش نزدیک است
پس باید بروم
حاجی آقا