همه می ترسند
چشمان شان پر از خون است
پیرمرد فقیری می بینم
امیدش به آسمان
و آسمانش غمگین
دل تنگی هایم را
با رنگ ها می پوشانم
من همان شاعر غمگین ام
که امیدم در نا امیدی ها می میرد
من همان نقاش تنهایم
و در رنگ های عجیبی گرفتارم
تا در صبح خدا بیدار شوم
باز هم ترس کبوتر ها
بر شانه هایم
و غم نبودن تو
چه رفتار عجیبی دارم
میان این بوم نقاشی
امشب قلبم را
رنگ سبزی خواهم زد
تا تو بیدار شوی
و از گرمای آن
محبتی در ما ایجاد شود
آنگاه من و کبوتران غمگین
در باد خواهیم رقصید و
با آرزو های مان
خدا را صدا خواهیم زد
ح. حاجی آقا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر