دیدم پروانه ها در آتش شمع می سوزند
دیدم رهگذران خسته در زیر باران
ونگاه شان پر از غم
با خودم می گویم
ای خدا
تو چرا آدم را آفریدی و
شمع را تا پروانه
بیگناه را بسوزاند
خواستم بپرسم
و صدایم را بریدند
خواستم با مشت های گره کرده
فریاد بزنم
اما دستانم را بریدن
می ترسم
از این همه نامرد
که در کمین نشسته اند
ح.ح
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر