Poet
مسافری هستم
خسته
خسته از راهی دور
که رسیدم به این رود بزرگ
وقت آن است که تن خسته خود را بسپارم به آب
این آب خنک
و صدای خواندن پرندگان
و امیدی در قلبم جوانه می زند
این همه زیبائی
این دشت بزرگ
رقص سنوبر ها در باد
چیدن گل
و دور ماندن از
دیو سیاه از بدی از غم
می توان گفت
خداوند زیبا است
می توان نامه نوشت
شعر سرود
می توان عاشق شد
با خودم می گفتم
ای کاش ما آدم ها
قلب مان آبی بود
مثل این رود زلال
و در اندیشه ما آدم ها
جز محبت دگر هیچ نبود
ح.ح مونترال
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر